موقع خوندن کتاب همه ش داشتم فکر میکردم اگه رضا امیرخانی اینجا بود چه کار میکرد و چه مینوشت. نویسنده در قالب دعوت موزه صلح ژاپن در سالگرد حادثه هیروشیما به ژاپن میرود. اما همان چزهایی را روایت میکند که اگرمثلا خود من هم رفته بودم میدیدم فقط تحلیل های سیاسی اجتماعی خودش را نیز لابلای سطرها جا کرده. برتری سفرنامه هایی مثل امیرخانی و ضابطیان این است که آنها  سفر بروهای حرفه ای و البته نویسنده های قوی تری نسبت به یامین پور هستند. امیرخانی با آن خفقان کره شمالی نسبت به یامین پور در کشور آزاد ژاپن اطلاعات بسیار ناب تر و مفیدتری نسبت به محل سفر میدهد. منصور ضابطیان  هم که در رفتن به دل جامعه و لمس واقعیات های اصیل جایی که به آن سفر میکند مثل و مانند ندارد. به نظرم یامین پور تا سفرنامه نویس شدن واقعی فاصله ی زیادی دارد.