شخصیت اصلی این داستان ،"لاری"، اساسا" شخصیت خوب و بی گناهی نیست، فیلسوف و عارف هم نیست. فقط خودشه، دل مهربونی داره و با اون لبخند گرم و دلنشینش دوست داره همه ی زندگی رو به همراه تمام زیبایی ها و عظمتش، تجربه کنه. پای هیچ آرمان بزرگ و خارق العاده ای در میون نیست، صحبت از کارهای بزرگ و خاص هم نیست، اما در این میون سرنوشت تک تک آدم هایی که به نوعی با"لاری" رابطه دارن، به شخصیتی گره خورده که هر وقت ازش سوال می پرسن: دوست داری چه شغلی داشته باشی!؟ جواب میده : ولگردی:)) 

لاری در حقیقت به دنبال دلیل و برهانی برای زندگی و حضورش در این جهان پهناوره، به دنبال دلیلی برای وجود این همه زشتی و تباهی و فلاکت در کنار همه ی زیبایی ها و عظمتی که زندگی و طبیعت عرضه میکنه.

جوابش رو البته به باور خودش در انتهای داستان پیدا میکنه و به اون آرامشی که تمام این سال ها به دنبالش بوده می رسه، اما اشکالی که به وجود میاد اینه که این جواب نه تنها شخصیت های دیگه ی داستان رو که حتی خواننده ی کتاب رو هم اونجوری که باید اقناع نمیکنه
دلیل این ناخرسندی، اینه که اصولا جواب خاص و واحدی برای سوالاتی از این قبیل وجود نداره، بلکه به فراخور شخصیت ها و باورهای فردی، جواب های متفاوتی وجود داره که لزوما درست و حقیقی هم نیستن، اما باورپذیرن و اونقدری قانع کننده هستند تا آرامشی رو که در جستجوی اون هستیم، برای مدتی کوتاه در اختیارمون بزارن. حالا یه نفر جوابش رو در دین و مذهب پیدا میکنه، یکی در پول و ثروت، یکی دیگه در فداکاری و ایثار، یکی هم در نابودی بشر و نسل کشی!

اوایل نظرم این بود که "لاری" اونقدرها هم هنر نکرد که وقتی همه ی شرایط (پول و وقت) براش فراهم بود عازم چنین سفری شد... اما واقعیت اینه که، همین که تصمیم بگیری پاتو از "قلمروی امنت" بیرون بزاری و عازم سفری بشی که خودت هم نمیدونی قراره آخرش به چی و کجا ختم بشه، اگر نشه اسمش رو جسارت گذاشت حماقت هم نیست، بلکه یه "تجربه" ست، تجربه ای که اگر به جاش خودت رو تو چهار دیواری اتاقت حبس کنی و هزار هزارتا کتاب هم بخونی هرگز بدستش نمی آری و لمسش نمی کنی.

با تمام این اوصاف کتاب اونجوری که دلم می خواست انتظاراتم رو برآورده نکرد. پراکنده و نامنسجم بودن داستان و حضور کمرنگ "لاری" انقدر آزاردهنده بود که نمی شد از داستان لذت کافی برد. اصلا این کتاب حول محور شخصیت "لاری" شکل گرفته بود دیگه!؟ پس چرا هر 50 صفحه یه بار و اونم در حد یکی دو صفحه ظاهر می شد و بعد دوباره خدافظ تا پنج سال آینده !؟ ...انصاف نبود واقعا
:|
----
در مورد ترجمه ی کتاب اینکه من دوتا ترجمه از این کتاب دارم. به نظرم ترجمه ی آقای "نبیلی" از هر جهت بهتر و روان تر از ترجمه ی جناب "کرمی فر" بود.

تاریخ خوانش: 2019 June
          

            موقع خوندن کتاب همه ش داشتم فکر میکردم اگه رضا امیرخانی اینجا بود چه کار میکرد و چه مینوشت. نویسنده در قالب دعوت موزه صلح ژاپن در سالگرد حادثه هیروشیما به ژاپن میرود. اما همان چزهایی را روایت میکند که اگرمثلا خود من هم رفته بودم میدیدم فقط تحلیل های سیاسی اجتماعی خودش را نیز لابلای سطرها جا کرده. برتری سفرنامه هایی مثل امیرخانی و ضابطیان این است که آنها  سفر بروهای حرفه ای و البته نویسنده های قوی تری نسبت به یامین پور هستند. امیرخانی با آن خفقان کره شمالی نسبت به یامین پور در کشور آزاد ژاپن اطلاعات بسیار ناب تر و مفیدتری نسبت به محل سفر میدهد. منصور ضابطیان  هم که در رفتن به دل جامعه و لمس واقعیات های اصیل جایی که به آن سفر میکند مثل و مانند ندارد. به نظرم یامین پور تا سفرنامه نویس شدن واقعی فاصله ی زیادی دارد.