چندخط یادداشت معصومه توکلی من را کشید سمت این کتاب. و صادقانه، خیلی دوستش داشتم. خیلی زیاد!
لحن راوی (پسر تخس دبیرستانی) عالی است. شوخی‌ها اندازه‌اند. قصه ریتم خوبی دارد و پایان‌بندی نه به درخشانی آغاز و میانه، اما قابل‌قبول است.
اگر بخواهم برای کسی نسخه بپیچمش، به نوجوان‌های شاکی، معلم‌های متوسطه، مامان‌ها، باباها و هرکسی که دلش بخواهد قدر هشتاد صفحه بخندد و خاطره زنده کند، توصیه‌اش می‌کنم.
و به‌قول خانم توکلی، کاش نویسنده‌ی خوش‌ذوقش بیشتر بنویسد.

یک تکه‌ی کوتاه از متن را اینجا گذاشته‌ام. :)