یادداشت

        مقاله ای جالب از برتراند راسل در رابطه با رابطه مستقیم میان میزان کار کردن و خرسندی و رضایت بشر.  در این کتاب شما با سیاست های اعمال شده از طرف طبقه اشرافی برای جابجایی زور و اخلاق کار و نحوه به کار واداشتن طبقه کارگر آشنا می شوید. راسل در این مقاله بیان می کند که با کاهش دادان میزان کار از روزانه (به طور مثال) از ۸ ساعت به ۴ ساعت ، زمان فراغت بیشتری برای قشر کارگر فراهم می شود که تاثیرش بر روی جامعه شگفت انگیزه. همچین بیان میکنه که منظور این نیست که اگر کمتر کار کنی و کمتر پول در بیاری و وقت فراغت بیشتری داشته باشی خوشحالتری! صحبت اینه که همه باید به یک اندازه کار کنن و زمان فراغت باید برای همه بیشتر بشه. دلیل هم اینه که معمولا افراد ثروت شون رو با همدیگر مقایسه میکنن و اگر این برابری در زمان کار و فراغت و میزان فراغت نباشه ، نارضایتی بیشتر میشه.