یادداشت مهدیه معصومی

                داستان احساسات دوگانه زیاد داشت و به صورت تک بعدی از زبان شخص بیان می شد که گاهی از زبان یک نفر به صورت شخصی(من) و یا یک نفر به صورت جمعی(ما) بیان می شد.
از طرفی چون تعاریف متنوع بود در وهله اول مشخص نمی شد اما بعد از مدتی با توجه به تکرار روش یا شیوه بیان داستان، تک بعدی بودن بیشتر به چشم می خورد.
در ابتدا امید را فریاد می زد اما رفته رفته این امید به یاس تبدیل می شد چنانچه بارقه ای امید همچنان در آن دیده می شد هرچند خیلی کم رنگ در حد جرقه و این ها غمگین بود.
رنگ فضا سیاه نبود، سفید نبود و حتی خاکستری هم نبود.
انگار خود خواننده باید رنگی رو برایش درنظر می گرفت.
از نظر موضوعی هم کاملا نو و بکر بود که این خصلت ادبیات ژاپن هست.