بودا در اتاق زیرشیروانی کتاب عجیبی است: راوی‌اش اول شخص جمع است، یعنی ما، و داستان دخترهایی ژاپنی است که به عنوان عروس با کشتی به آمریکا فرستاده می‌شوند تا با مردانی ژاپنی که تا به حال ندیده‌اند، ازدواج کنند. 
داستان از سفرشان با کشتی آغاز می‌شود، از رویایی که از شوهران و زندگی در آمریکا در سر دارند و واقعیتی که با آن روبه‌رو می‌شوند؛ از کارگری و خدمتکاری و جان کندن در آمریکا تا سامان گرفتن؛ و بعد جنگ جهانی دوم و ...

با تمام کتاب‌هایی که تا به حال خوانده‌ام فرق داشت و تجربه‌ی لذت‌بخشی بود. توصیه می‌شود.
          

            داستان احساسات دوگانه زیاد داشت و به صورت تک بعدی از زبان شخص بیان می شد که گاهی از زبان یک نفر به صورت شخصی(من) و یا یک نفر به صورت جمعی(ما) بیان می شد.
از طرفی چون تعاریف متنوع بود در وهله اول مشخص نمی شد اما بعد از مدتی با توجه به تکرار روش یا شیوه بیان داستان، تک بعدی بودن بیشتر به چشم می خورد.
در ابتدا امید را فریاد می زد اما رفته رفته این امید به یاس تبدیل می شد چنانچه بارقه ای امید همچنان در آن دیده می شد هرچند خیلی کم رنگ در حد جرقه و این ها غمگین بود.
رنگ فضا سیاه نبود، سفید نبود و حتی خاکستری هم نبود.
انگار خود خواننده باید رنگی رو برایش درنظر می گرفت.
از نظر موضوعی هم کاملا نو و بکر بود که این خصلت ادبیات ژاپن هست.
          

            یک کتاب واقعا خاص و زیبا و دوست داشتنی  با لحنی متفاوت روایتی ازدخترانی ژاپنی که برای ازدواج به سرزمینی ناشناخته و بسیار دور فرستاده یا درواقعه تبعید میشن هزاران زن به امید تشکیل خانواده و زندگی جدید به راهی بدون برگشت میرن راویانی با صدای خاموش   خفته در سالهای پنها شده در لابه لای دفتر های خاطرات و گزارش های تاریخی    زنانی که سالهاس کسی صداشون نشنیده بود به زیبا ترین و رسا شکل بر صفحات این کتاب نقش بسته و برای ما حکایت میکنند