یادداشت ساجده جعفری

        درجوانی کتابی به نام ۵ زبان عشق خواندم که در آن گفته شده ۵ راه برای ابراز محبت وجود دارد:؛تاییدی
هدیه دادن
کمک و یاری رسانی
لمسی
اختصاص وقت
البته من فکر میکنم راه ششمی هم وجود دارد که با ترشح اکسی توسین مرتبط است مثل شیردهی، روابط جنسی، 
ما می‌گوییم زنان وفادارتر از مردان هستند.مادران زیادی را می‌بینی که بعد از رفتن همسر تا آخر عمر پای بچه هایشان می ایستند . ما مادران خوش شانسیم که هر ۶ زبان عشق را علاوه بر همسر، میتوانیم از فرزندانمان دریافت کنیم. به آنها شیر می‌دهیم و اکسی توسین یا همان هورمون عشق ترشح می‌شود، از سر و گوشمان بالا می روند و دائم لمسمان میکنند.فرزندانمان به ما ابراز علاقه کلامی می‌کنند و برای روز مادر و حتی پدر از مهد و مدرسه برایمان کاردستی و هدیه می آورند، در کارهای خانه موقع اضطرار کمکمان می‌کنند و اغلب اوقاتشان در دوران شیرین کودکی را با ما می‌گذرانند. آنها حتی وقتی ازدواج می‌کنند و به خانه خود می‌روند باز هم وقتی ما در خانه باشیم می آیند مهمانی و اگر نباشیم کمتر حاضرند تنهایی پدرشان را پرکنند. اما مردان هم به واسطه فیزیولوژی بدن و هم بخاطر کار در بیرون خانه کمتر عشق  از فرزندانشان می‌گیرند. دنیا بر پایه عشق میچرخد. معلوم است که مادری که عشق فرزندش را دارد حاضر نیست پس از رفتن پدر فرزندش ، آن عشق را با محبت ناقص همسر دوم معاوضه کند و تا آخر عمر بیوه میماند.در حالیکه مردان تمام ۶ زبان عشق را مجبورند از همسرشان بگیرند پس تا زنش می‌میرد یا می‌رود، می‌روند تا از زن دیگری عشق را بگیرند.