یادداشت گ

         آثار تالیفی یا ترجمه‌شده‌ی حسین پاینده -علی‌الخصوص در سال‌های معاصر" همه در خدمت آغاز گفتمانی جدید در شیوه‌ی پرداخت و نقد آثار ادبی در فضای ادبیات فارسی بوده است. با همه‌ی کوته‌فکرها، کج‌اندیش‌ها و سنت‌گرا‌هایی که رویاروی پاینده ایستاده‌اند در این سال‌ها، او به کار خود ادامه داده‌ست. کتاب سلینا کوش هم اگرچه نمیتوان آن را کتابی دست‌اول در تحقیقات ادبیات  آمریکا دانست، از همین سنخ کارهای پیش‌روی پاینده‌ست. استلزام وجود چنین کتاب‌هایی برای دانشجوها و استادانی که مطلقاً در انقطاع کامل از بحث‌های ادبی موجود در جهان به سر می‌برند و در باتلاقی از فرم‌گرایی روسی منسوخ‌شده دست و پا میزنند امریست به نِگَرِ من انکارناپذیر. اگرچه کتاب مملو از ارجاع به ادبیات انگلیسی است و شاید برای کسی که سنت‌های ادبیات انگلیسی را نمیداند کتاب چندان جالب جلوه نکند اما خواندن آن و مقایسه‌ی الگوهای روش‌شناسی آن با کتاب‌ها و مقالات تحقیقاتی دست‌اول خودمان دید بهتری از آنچه هستیم و نیستیم به ما ارائه میدهد. 

به عنوان نکته‌ی منفی کتاب: آمریکایی بودن، ایرادات بزرگی دارد که این کتاب هم برکنار از اتهام "آمریکایی بودن" نیست.