یادداشت سعید حاجی آبادی

        کتاب خوبی بود ولی بعضی مطالبش جا داشت بیشتر توضیح داده بشه البته بعضی از مطالب ارجاع داده شده بود به کتاب های دیگه
بخشی از کتاب در خصوص نظریه برخی از فلاسفه مادی گرا - صادق هدایت و خودکشی :
اکثر فلاسفه مادی که همیشه نظر بدبینانه به طبیعت داشته و دارند، با توجه به اینکه به اصل آفرینش معتقد نیستند و انسان را معلول تصادفات می‌دانند، چنین می‌گویند: این موجود اصولاً شر جزء ذاتش است و از اوّلی که پا روی زمین گذارده شرارت کرده است و هم ‏اکنون نیز موجودی شرور است، در آینده نیز چنین خواهد بود و امیدی به این موجود از نظر سعادت نیست. اینان هرگونه طرح اصلاحی را برای جامعه بشریت رد می‌کنند و هیچ گونه امیدی نسبت به صلاح او ندارند زیرا اساساً این موجود را اصلاح‌‏پذیر نمی‌دانند و به تمام آنچه که به نام «اصلاح» عرضه شده، چه دین و چه فلسفه، بدبین هستند و می‌گویند اینها همه صورت‏‌سازی بوده زیرا خود طراحان این تزهای اصلاحی هم به حکم آنکه بشر بوده‌اند مانند سایرین دارای غرایز مختلف بوده و از غرایز بشری جز شر چیزی برنمی‌‏خیزد؛ و بدین وسیله هرگونه تز اصلاحی و اخلاقی و هر پیشنهاد اجتماعی را بیهوده تلقی می‌کنند.
وقتی از آنان سؤال شود: پس به چه امیدی باید زنده بود؟ می‌گویند اصلاً نباید زنده بود؛ اگر بشری به کمال نهایی و مرحله عالی خود برسد بایستی خودکشی کند! و این است اوج ترقی یک انسان که به این مرحله برسد و درک کند که چیزی جز شرارت نیست و آینده او هم همین شرارت است؛ هرچه بماند بر شرارت او افزوده می‌شود؛ در چنین حالتی به اصطلاح خودشان به «بلوغ فکری» رسیده است و بایستی خودکشی کند.
در این زمینه کتاب‌های زیادی نوشته شده است و نمی‌خواهم معرفی کنم. اجمالاً در دنیا فیلسوفانی بوده‌اند که سرانجام خودکشی می‌کرده‌اند. اینان همه مادی بوده و به «فیلسوفان بدبین» معروفند.
نویسندگانی هم در اروپا پیروان همین مکتب هستند و در این زمینه مقالات زیادی نوشته‌اند این زهر تلخ را در ایران بعضی از نویسندگان در عصر ما نیز در نوشته‌‏های خودشان ریختند. صادق هدایت یکی از آنهاست و با وجود اینکه هنوز جوان بود، در سال 1320 خود نیز تحت تأثیر این فکر قرار گرفت و خودکشی کرد. وی در نوشته‏‌های خود افتخار می‌کرد که به این مرحله از بلوغ فکری رسیده است که راهی جز خودکشی ندارد! و می‌گفت دیگران نیز می‏‌بایست از من پیروی کنند و خودکشی نمایند.
بالاتر اینکه این گونه افراد می‌گویند: بزرگ‌ترین خدمت به بشریت این است که انسان اگر بتواند همه تخم بشر را از روی زمین بردارد؛ یعنی با یک بمب مثلاً، به حیات انسانها خاتمه دهد. و البته پیداست که این طرز تفکر چقدر ابلهانه و نادرست است! 

 استاد مطهری، آشنایی با قرآن، ج 2، ص 104 و 105