یادداشت محمدامین اکبری

        به نام او

اول از همه یک توصیه بهتان بکنم از من به‌یادگار داشته باشید. هروقت براساس فکر و پرس‌وجو از اهل فن، کتاب مناسبی برای کتابخانه‌تان گرفتید آن را یا بخوانید یا بگذارید کنار و به‌وقتش به‌سراغش بروید و بخوانیدش. هیچ‌وقت با تورق‌کردن ضایعش نکنید. کاری که من با این کتاب کردم را شما نکنید. سال‌ها پیش که خریدمش دو سه ساعتی از گوشه و کنارش خواندم. کنارش که گذاشتم هروقت که در کتابخانه‌ام می‌دیدمش خیال می‌کردم که آن را خواندم در حالی که نخوانده بودم. به همین علت خواندن کتابی به این خوبی تا این اندازه به تاخیر افتاد.

اما در باب کتاب؛ من نجف را قبول دارم به نظرم اطلاق عنوان «مترجم» به‌تنهایی، ظلم بزرگی به او و فرهنگ ایران است. کسی که این کتاب را می خواند یا پیش از این اندکی با او و تالیفاتش آشنایی دارد گواهی می دهد که نجف دریابندری که در درجه اول یک عاشق و سرسپرده ادبیات، فرهنگ، زبان و ادبیات فارسی و ایران است یک مولف، منتقد، مترجم طراز اول است که شم هنری بالایی دارد. در واقع تمام این عنوان‌هایی که قطار کردم در او جمع شده بی‌اینکه در هیچ‌کدام از اینها ادعایی داشته باشد. از طرفی تمام این مهارتها به رشد و بالندگی یکدیگر کمک کرده‌اند. پس اگر نجف دریابندری مترجم بسیار بزرگی است و آثار بزرگ ادبیات انگلیسی‌زبان را به‌بهترین شکل ترجمه کرده به این خاطر است که او ادبیات کهن فارسی و شعر فارسی را به‌خوبی می‌شناسد و در این زمینه صاحب‌نظر است، به این خاطر است که با ادبیات و هنر غرب آشنا است. نقاش است، آشپزی می‌کند، سابقه فعالیت سیاسی دارد و ... خلاصه مطلب ذوالفنون است و این فرد ذوالفنون به‌شدت طناز و رند است. امیدوارم موفق شده باشم که به شما دوستان عزیزم بفهمانم که چرا نجف دریابندری را دوست دارم و از آثارش لذت می برم.

در آخر اینکه توصیه می‌کنم حتما این کتاب را بخوانید. هرچند می‌دانم ممکن است مثل من از میزان سادگی و پیاده‌بودن و پرت‌بودن مرحوم ناصر حریری حرصتان بگیرد. ای کاش فردی مطلع‌تر با او مصاحبه می‌کرد. هرچند دو کتاب گفتگومحور دیگر با نجف دریابندری وجود دارد که من هنوز نخوانده‌ام و بر روی میزم انتظار مرا می‌کشد. اولی طرفِ مصاحبه مهدی مظفری ساوجی است که احتمال می‌دهم بعد از خواندن این کتاب بگویم صد رحمت به مرحوم ناصر حریری و دیگری کتب «حلوای انگشت‌پیچ» است که  گفتگوکننده فرد مطلع و باسوادی چون سیروس علینژاد است. خوبی دیگر این کتاب اخیر این است که در سالهای پایانی عمر نجف تهیه و تدوین شده.