یادداشت محمد مداحی

                نامه‌های عاشقانه، با نثری ادیبانه

خواندن نوشته‌جاتی که به قلم قاجاری نگاشته شده‌اند، یکی از آن لذت‌های شیرین بهشتی‌ست. حال اگر از نوع مکاتبات عاشقانه هم باشد که دیگر نور علی نور است. پری‌دخت، یکی از آنهاست.
پری‌دخت، حاصل مکاتبات دو زوجی‌ست که در بخشی از تاریخ پیدایشان می‌شوند، در قسمتی از آن، کاغذ پرانی می‌کنند و کمی بعد هم، به دست فراموشی سپرده می‌شوند.
چند نامه اول را با اشتیاق خواندم. مرقومه‌ها و پاسخ‌ها همه از روی عشق و نثر زیبای قاجاری نوشته شده بود. اما از جایی به بعد، تکرار، عنصری بود که خواننده را خسته می‌کرد. نامه‌ها چیز جدیدی برای گفتن نداشتند. همان مطالب قبلی، با زورچپانی‌مسائل‌سیاسی.
نویسنده اما نگذاشت تکرار ادامه پیدا کند و باعث زمین گذاشتن کتابش شود. پایانی جالب و غیرقابل‌پیش‌بینی‌ای برایش تدارک دیده بود.
با این همه، اگر به این نوع نثر علاقه دارید، میتوانید به کتاب های "گچ‌پژ"، یا چند داستان اول کتاب "دختر موشرابی" سری بزنید. در سبک نامه‌های عاشقانه هم از جناب نادر ابراهیمی و زوج سیمین و جلال‌، آثاری به یادگار مانده که می‌توانیم از رویش سرمشق‌ بنویسم و به کاغذ پرانی خودمان مشغول باشیم.