کتاب پر از حسِ خوب است. پر از تعبیرهای شاعرانه و توصیف‌های لطیف و خاطره‌های شیرین که حالِ آدم را خوش می‌کنند. قلمِ حامد عسکری توپُر است و برای همین سخت می‌شود متنِ کم‌جان در میانِ نوشته‌هایش پیدا کرد. جدیدترین کتاب آقای نویسنده هم خواندنی از کار درآمده و دل‌نشین.

اما گُدار با همه‌ی جذابیتش، اولین نشانه‌های به‌تکرارافتادن در قلم نویسنده را نمایان می‌کند. استفاده‌ی پربسامد از برخی تعبیرها و تشبیه‌ها شاید در یکی‌دوبارِ اول خواننده را کیفور کند اما کم‌کم باعث بی‌تفاوتی یا دل‌زدگی می‌شود و از این جهت شاید بشود کمی صابونِ نقد به تنِ گُدار کشید.