یادداشت سعید بیگی

        این کتاب یک نمایشنامه در 4 پرده است که در یک ایستگاه سوزنبانی و در کلبۀ سوزنبان پیری به نام بابا علی روی می‌دهد.

یک پسر و یک دختر ـ هادی و هودی ـ که خواهر و برادرند و بابا علی که دایی مادرشان بوده و از آنها مراقبت می‌کند و یک جوان دیوانه و بی‌آزار به نام فتاح، اعضای اصلی نمایش را تشکیل می‌دهند.

تا اینکه مردی به کلبه پا می‌گذارد که در اصل پدر هادی و هودی است و پس از مرگ مادرشان که هنگام تولدِ هودی سرِ زا رفته است؛ برای به دست آوردن پول زیاد و ساخت زندگی بی‌دغدغه و در ناز و نعمت برای فرزندانش، به قمار و دزدی روی آورده و مدت‌ها در زندان بوده است.

اما اکنون که آزاد شده، بدون مقدمه به زندگی آرام و بی‌دغدغۀ بچه‌ها وارد شده و با ناشی‌گری تمام، ارکان و پایه‌های زندگی آرام آنان را به لرزه انداخته و از بدبختی‌ها و دزدی و زندانی شدن و رنج‌هایش برایشان می‌گوید و بچه‌ها که در تعاریف بابا علی، پدری قهرمان و پولدار برای خود ساخته‌اند؛ او را نمی‌پذیرند و هنگام نزدیک شدن به او مقاومت می‌کنند.

بعد بابا علی با بچه‌ها صحبت می‌کند و پدر هم کم‌کم با ملایمت و زبان کودکانه با آنها ارتباط می‌گیرد و کم کم یخ بین آنها آب می‌شود و بچه‌ها با بازی به او نزدیک شده و می‌رود که به طور کامل او را بپذیرند.

به قول معروف: «چون که با کودک سر و کارت فتاد | | پس زبان کودکی باید گشاد»

باباعلی که زبان کودکی را بلد است، پدر را که زبان آنها را نمی‌داند؛ راهنمایی می‌کند و در نهایت بچه‌ها به پدر نزدیک می‌شوند و با او ارتباط می‌گیرند تا در مراحل بعدی، او بتواند کم‌کم تمام حرف‌ها و رنج‌ها و درد دل‌هایش را برای آنان بازگو کند و زندگی جدیدی را با هم شروع کنند.

به نظرم پرداخت شخصیت بچه‌ها کامل و بی نقص و درست نیست؛ زیرا در برخی موارد بچه‌ها کاملا بچه‌اند و رفتار و گفتارشان کودکانه است و واکنش‌های شان هم کودکانه است.

اما گاهی کلام و رفتارهای آنها، به افراد بزرگسال یا نوجوانان بزرگتر از خودشان نزدیک است و نمی‌توان این حرکات و رفتارها را از آنان در این سن و سال پذیرفت.

در مجموع ماجرای جالبی بود که البته با کارِ بیشتر می‌شد آن را قوی‌تر و ارزنده‌تر ساخت؛ اما در همین حد و اندازه هم قابل قبول و پذیرفتنی است.

زبان روایت و نثر ساده و روان و خواندنی است و انسان از خواندنش خسته نمی‌شود که شاید یک دلیلش نزدیکی ساعدی به مردم و آشنایی با زبان مردم کوچه و بازار باشد.