یادداشت معصومه فراهانی

        برش نمیگردانم در قفسه.
میگذارم همین جا روی میز، از آن کتاب ها نیست که یک بار بخوانی و ببندی و بگذاری شان کنار، از آن کتاب هاست که هی باید برگردی، بخوانی، بخندی، اشک بریزی، ذوق کنی، قند در دلت آب شود!

بعضی از قلم ها چیز خارق العاده ای ندارند، یعنی نه از صنعت ها و آرایه های ادبی خاصی استفاده کرده اند نه سبک جدیدی را بنیان گذاشته اند نه چیز خاص دیگری!
اما یک طور عجیب و خالصی به دل آدم مینشینند؛
"مریم روستا" با یک بیان ساده و لطیف از آیات کلام الله نوشته است، انقدر قشنگ نوشته است که بارها اشک بر چشم آدم می آورد و لبخند بر لب می‌نشاند!
دارم به این فکر میکنم که ای کاش چندتا مریم روستا داشتیم که از آیه ها و دعاها همینقدر خوب مینوشتند..
آنقدر حال و هوای کتاب خوب بود که همین حالا_ به محض تمام شدنش_ دلم میخواهد برگردم و بعضی صفحه ها را بخوانم..
نه! برش نمیگردانم در قفسه... :)