یادداشت

        اول در مورد ترجمه بگم که فکر می‌کنم ترجمه آقای بازیاری(نسخه هرمس) از ترجمه آقای کامشاد بهتره.

اما در مورد محتوا:
داستان بر اساس یک ایده فلسفی بنا شده و در عین حال بستریه برای بیان تاریخ فلسفه.

اما ایده فلسفی داستان بر اساس تفکیک بین سطح  واقعیتی که نویسنده در اون به سر میبره و واقعیت داستان و شخصیت های اون بنا شده، شخصیت ها با توجه به نشانه های عجیبی که میبینند از این دوگانه  مطلع می شوند و تلاش می کنند از درون واقعیت داستان فرار کنند و به سطح واقعیت نویسنده برسند که دست آخر به شکلی ناگهانی و نه چندان قابل قبول این اتفاق می افته.(یه چیزی شبیه به فیلم ماتریکس، البته فقط در این دوگانه مذکور)

مخاطب بعد از خوندن کتاب به طور طبیعی به این فکر خواهد کرد که: نکنه ما هم تو داستان یکی دیگه باشیم؟
در فلسفی بودن این سوال شکی نیست(در فلسفه با عنوان شک دکارتی و معمای مغز در خم شناخته میشه، البته دکارت سعی داشت راه حل برون رفت از این شکاکیت رو پیدا کنه و به شک میکنم پس هستم رسید) و شکی نیست که نویسنده می تونه با داستانش ذهن مخاطب رو با یک پرسش مهم فلسفی درگیر کنه. بنابراین به نظرم به عنوان یک رمان فلسفی کارش رو انجام میده.