یادداشت زینب موسی

                اولین چیزی که در معرفی کتاب توجهم را جلب کرد،عبارت «دیدگاه بی طرف نویسنده و خواندن ماجرای انقلاب از یک نگاه غیر ذینفع» بود.
ولی راستش نویسنده خیلی هم بی طرف نبود. علیرغم تلاش زیادش در خنثی نگاری و ارائه تحلیل از روی وقایع و اتفاقات و مشاهدات، جاهایی از متن منافعش و هواداریش از جریان لیبرال بیرون می زند.
آنجا که در شروع کتاب از کم شدن همه گیری زبان انگلیسی و افول قدرت اروپایی ها در دنیا  سخن می گوید یا جایی در انتهای کتاب که صحبت از افسردگی دوستان روشنفکرش می کند.
برداشت من این بود که  نویسنده با قضاوتی از پیش تعیین شده   چشمانش را در بر روی تفاوتهای انقلابی برخاسته از بینش الهی و اسلامی با سایر انقلاب ها که اغلب با بینشی کومونیستی و رویکردی اومانیستی روی داده ،بسته است و حتی وقتی از نظم بی نظیر نمازگزاران صحبت می کنند حسش را چیزی شبیه وحشت توصیف می کند.
من کتاب شاهنشاه را تحلیلی عمیق از دریچه نگاه یک لیبرال به انقلاب اسلامی ایران دیدم.