یادداشت مهدیه معصومی

        نوشته های گلی ترقی مثل عصرونه می مونه، حس بعدازظهر رو میده به آدم.
این کتاب کاملا سیر نزولی داشت، در ابتدا با انرژی شروع به خوندن کتاب می کنی ولی آخر کتاب رو با سختی تموم می کنی.
اعتراف میکنم که داستان آخر رو با عذاب خوندم و چندین سطر رو جا انداختم اما چیزی از داستان رو از دست ندادم.
کلا نثر گلی ترقی همین جوریه، انرژی آدم رو در انتها کم می کنه.