یادداشت

        نوشتن این ریویو خیلی آزار دهنده است. میلی برای نوشتنش ندارم ولی انگار تا ننویسم، نمی توانم کتاب دیگری را شروع کنم.

از راحت ترین بخش شروع می کنم. تفاوت های کتاب و فیلم:)
 کتاب ها از فیلم ها بهترند. مگر این که خلافش ثابت شود! 
که در "کتاب دزد" ثابت نشد.
فیلم نمی تواند اوج بدبختی و گرسنگی مردم خیابان هیمل را نشان دهد. ( مخصوصا با لباس های نو و متنوع لیزل و رودی:|)
یکی از محوری ترین موضوعات کتاب دزدی، و به طور خاص دزدی کتاب است که در فیلم چون خلاصه شده به چشم نمی آید.
و بزرگترین ظلم فیلم به نظرم این است که جذابیت راوی گریِ مرگ را از بین برده. در صورتی که در کتاب راوی بودن مرگ تا حدی نقش اساسی دارد و بهترین جملات کتاب از زبان مرگ گفته می شود.
 It's kill me sometimes, how people die... 
چیزهایی خوب دیگری که در فیلم حذف شدند:
دو کتابی که مکس برای لیزل نوشت و نقاشی کرد...بوکس بازی کردن های مکس با پیشوا...مرگ آن خلبان با خرس عروسکی...گروه جمع کننده ی جنازه ها...دار زدن میکاییل هولتزاپفل با برف های استالینگراد...واژه های فرهنگ دودن...و البته کتاب های دزدی شده که بخشی از داستان لیزل را آن ها روایت می کنند.
یک مورد دیگر این که مکسِ کتاب را ترجیح می دهم به مکسِ فیلم...مکس در کتاب یک بوکس باز است و مانند یک ترسو مادر و زن دایی و فرزندان دایی اش را ترک می کند تا زنده بماند. در حالی که مکس در فیلم کمی حالت قدیسی دارد و از فرهنگ یهود صحبت می کند.

داستان خیلی جانبدارانه و یک طرفه است البته. آن قدر که شاید برای مرگِ داستان، کسانی که در بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی مردند، خیلی هم مهم نباشند.
بگذریم از "هولوکاست از افسانه تا حقیقت"...ولی خواندن این کتاب من را خیلی به یاد قسمت هایی از کتابی انداخت که حدود دو ماه پیش خواندم...
Where the Streets Had a Name
وقتی یکی از شخصیت های داستان که زنی مسلمان است برای پس گرفتن زمینش به آن جا بر می گرددو می بیند چند یهودی ( این جا بخوانید صهیونیست) در خانه اش زندگی می کنند.
 آن زن سعی کرد توضیح دهد و گفت که خانواده و و مادر و پدر و خواهر دوقلویش را توی اتاق گاز اردوگاه اسرای نازی از دست داده است....از تعجب خشکم زد. چند قدم جلو رفتم و از آن زن خواستم بفهمد...به خاطر آن چه برای خانواده و مردم شما اتفاق افتاده متاسفم ولی چرا باید ما مجازات بشویم؟
این هم از نتیجه ی جنگ جهانی...

پی نوشت: 
1.  می توان از نویسنده ای که در آخر داستان بیشتر شخصیت هایش را می کشد، متنفر بود؟ 
2. در بخشی از نامه ی خداحافظی یک از جنگ برگشته نوشته بود:
بالاخره برای اون هایی که مثل من استالینگراد رو از سر گذروندن، باید تو بهشت جایی باشه.
هست؟