یادداشت نگار زرگر

        من یه کتاب دیگه هم از قیصر امین‌پور خونده‌م، گل‌ها همه آفتاب‌گردانند، و زبان و محتوای شعرهای این کتاب از اون خیلی ضعیف‌تر به نظرم اومدن.
خیلی از شعرها مضمون مذهبی داشتن. من وقتی رو دوست دارم که شاعر از ادبیات و اصطلاحات مذهبی استفاده می‌کنه که در مورد یه مفهوم غیرمذهبی (یا از اساس گناه‌آلود!) حرف بزنه، یا لااقل اون تصویر مذهبی کلیشه‌ای رو عوض کنه و یه طور عاصیانه‌ای بگدش، یا مثل حافظ یه طوری حرف بزنه که نفهمی منظورش خداست یا معشوق دیوانه‌ی زمینی‌ش یا هر دو یا اسکُلت کرده و هیچ کدوم. نه این که با تصویر یه شعر عاشقانه فریبت بده بعد بفهمی داره همون حرفای مذهبی همیشگی رو می‌زنه. نه این که بد باشه، ولی تکراریه و زیاد هیجان‌انگیز نیست.