قیصر شخصیت خاصی داشته 
شعراشم مثل خودش خاص …
تازه تمومش کردم و بعدش پر از حس خوب بودم 
برای یکی از دوستانم یکی از شعراش رو خوندم ،  ای شما ای تمام عاشقان هر کجا از شما سوال می کنم : نام یک غریبه را در شمار نام هایتان اضافه می کنید ؟ 
مسخره کرد و گفت «قیصر انگار کلا کار خاصی نمیکرده اینا چیه آخه ؟»
سکوت کردم چون واقعا نمی دونستم چجوری ثابت کنم قیصره و این مدل نوشتناش
 در این حد خلاصه کنم که سبکش شاید عامه پسند نباشه و بعضیا باهاش ارتباط نگیرن 
ولی خوندش برای اونا هم خالی از لطف نیست :)
          

            تکه های اش را میخواهم اینجا بنویسم.
البته، خیلی چیزهای قشنگ تر هم داشت، اما دیر به فکر جدا کردن افتادم... :دی

قهر میکردیم به شوق آشتی
عشق هایم اشتیاقی ساده بود

---------------------------

یک نفس با دوست بودن همنفس
آرزوی عاشقان است و بس

---------------------------

از غم خبری نبود اگر عشق نبود
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود؟

---------------------------

دیوارهای تو همه آیینه اند!
آیینه های من همه دیوارند!

---------------------------

ما هیچ نیستیم، جز سایه از خویش
آیین آینه، خود را ندیدن است.

---------------------------

کبوتر می وزد بر روی بام
پرستو می چکد از سقف خانه

--------------------------

خسته از دل، خسته از این دست دل
ای خوشا دل‌های دور از دسترس
خامیم و درد ما از کال چیدن است

--------------------------

چشم‌ها پُرسش بی‌پاسخ حیرانی‌ها
دست‌ها تشنه‌ی تقسیم فراوانی‌ها
خواستم که با تو دردِدل کنم
گریه‌ام ولی امان نمی‌دهد

--------------------------
8->>>
 :)
مرسی لیلی :*
          

            من یه کتاب دیگه هم از قیصر امین‌پور خونده‌م، گل‌ها همه آفتاب‌گردانند، و زبان و محتوای شعرهای این کتاب از اون خیلی ضعیف‌تر به نظرم اومدن.
خیلی از شعرها مضمون مذهبی داشتن. من وقتی رو دوست دارم که شاعر از ادبیات و اصطلاحات مذهبی استفاده می‌کنه که در مورد یه مفهوم غیرمذهبی (یا از اساس گناه‌آلود!) حرف بزنه، یا لااقل اون تصویر مذهبی کلیشه‌ای رو عوض کنه و یه طور عاصیانه‌ای بگدش، یا مثل حافظ یه طوری حرف بزنه که نفهمی منظورش خداست یا معشوق دیوانه‌ی زمینی‌ش یا هر دو یا اسکُلت کرده و هیچ کدوم. نه این که با تصویر یه شعر عاشقانه فریبت بده بعد بفهمی داره همون حرفای مذهبی همیشگی رو می‌زنه. نه این که بد باشه، ولی تکراریه و زیاد هیجان‌انگیز نیست.
          

            کتاب بشدت عالی هست. با اینکه با شعر های ( نو) در این کتاب ارتباط زیادی نگرفتم ولی مفهوم شعر هایش بشدت تأثیر گذار بود.
مخصوصا شعری که در پایان کتاب با عنوان « نی نامه » آمده است.
و همین طور شعر « اگر دل دلیل است» فوق‌العاده بود.
          

            قبل خوندن این کتاب، دو تا تصور راجب قیصر امین پور داشتم، یکی اینکه  آدم سرد و خشکیه و اون یکی، اینکه قلمش بیشتر تو سبک شعر نوجوان قوی تره! که حالا پی بردم به غلط و با قصاوت بودن هر دوشون.
تو کتاب یه نوسانی وجود داشت: شعری رو می‌خوندی پر از جملات سنگین و خیلی عمیق و ادبی و شعر بعدی ساده تر ، شاید این امر می‌تونه مزیت هم حساب بشه از بابت وجود سلایق مختلف.
          

            ز غم خبری نبود اگر عشق نبود 
دل بود ولی چه سود اگر عشق نبود ؟
بی رنگ تر از نقطه ی موهومی بود 
این دایره ی کبود، اگر عشق نبود .‌..
.
.
.

          

            آخ خدا باز من رو برگردون به روزهای خوب دبیرستان. به این اولین کتاب شعری که براش پول دادم به اون غزلهای زیبای دوست داشتنی
تا آمدم که با تو خداحافظی کنم / بغضم امان نداد و خدا... در گلو شکست
هر کدومشون رو 40 بار لااقل خونده بودم
اون نیمایی های عالی
دیشب نشستم باز
جوراب هایم را اتو کردم
با کفش هایم گفتگو کردم
خدایا چرا من هم دیگه نمیتونم هر وقت که خواستم در بیست سالگی متولد بشم؟
این روزها که میگذرد هر روز
احساس میکنم که کسی در باد
فریاد میزند

شش ستاره