یادداشت پریا

        چگونه باغ تو باور کند بهاران را/
که سال‌ها نچشیده است طعم باران را/
گمان مبر که چراغان کنند، دیگر بار/
شکوفه‌ها، تن عریان شاخساران را/
و یا ز روی چمن بسترد دوباره نسیم/
غبار خستگی روز و روزگاران را/
...
درخت کوچک من! ای درخت کوچک من!/
صبور باش و فراموش کن بهاران را/
به خیره گوش مخوابان از این سوی دیوار/
صدای سمّ سمندانِ شهسواران را/
سوار سبز تو هرگز نخواهد آمد، آه!/
به خیره خیره مبر رنج انتظاران را/