از میان فیلسوفان مختلفی که در زمینه هنر صحبت کرده‌اند، شاید لاکست بهترین گزینش را به عمل آورده است: افلاطون، رمانتیسیم، کانت، شوپنهاور، هگل، نیچه، هایدگر و مرلوپنتی (اگر چیزی از قلم نیافته باشد) کاستی کتاب فقط در دوران مدرن است: یعنی نوشته های گادامر و ویتگنشتاین؛ که لاقل به نظر من شاید بیش از مرلوپنتی که بیان مغلقی از او در فصل آخر کتاب دیده می شود، بعد از هایدگر شایسته توجه بود.
هرچند توضیح کتاب برای هر فرد کلی و موجز است ولی به نظر می‌رسد خوب از عهده ارائه تبیینی از کلیت اندیشه آنان برآمده باشد: تقریباً می‌توان گفت که برای آشنایی با اندیشه این گروه از فیلسوفان درباب هنر کتابی وثیقی است و گفتگوهای احتمالی میان آنان را خوب نمایان می‌کند. 
در نهایت هم شایسته است از ترجمه درخشان آقای ابوالقاسمی یاد کنیم که روانی را در عین امانت‌داری به ادبیات متن حفظ کرده‌اند.