یادداشت زهرا دشتی

        دو سه روزه دارم کتاب اوپانیشادها رو می خونم (کتاب های مقدس هندوان). هندو ها به تناسخ اعتقاد دارن ، ولی این تناسخ برای همه رخ نمی ده. می شه اینجور گفت این تناسخ برای اونهایی رخ می ده که تو زندگی به کمالی که باید نرسیده اند و یگانه هستی یا روح رو نشناخته اند و باهاش یکی نشده اند.  برای همین دوباره به زندگی پست دنیا (به شکلی نوعی از آفرینش) بر می گردند و این چرخه اونقدر طی می شه که یا  یگانه هستی رو بشناسند ، یا همچنان این چرخه ادامه پیدا کنه. اما کسی که یگانه هستی یا روح رو بشناسه ، از چرخه تناسخ و زندگی پست دنیا خارج می شه و با روح یکی می شه. نکته جالبی داشت ، برخلاف چیزی که شاید فیلم ها و داستانهایی که در اونها به تناسخ اعتقاد دارن نشون می ده، در نظر هندوها ، تناسخ یک فرصت دوباره برای بهتر زندگی کردنه ، نه اینکه صرفا آدمها بتونن از زندگی لذت ببرن یا این یه نعمت مسرت بخش باشه. در واقع حکم امتحان جبرانی رو داره، نه اینکه مقطع بالاتر یا ادامه یه سیر لذت بخش باشه.

پ ن : نمی دونم تونستم منظور رو برسونم یا نه!