یادداشت فاطمه سلیمانی ازندریانی

        شنیده بودم کتاب‌های پرویز دوایی کتاب‌های حال خوب‌کن هستند. فلذا چندتا از کتاب‌هاش رو هم‌زمان خریدم. از اونجایی که درباره کتاب آدم جوگیری هستم حتی یک کتاب ترجمه هم خریدم از جناب نویسنده.
پرویز دوایی در کتاب‌هاش نثر ویژه‌ی خودش رو داره. به معنای واقعی کلمه لحن داره. و لحنش قابل تشخیصه.
مثلا اگه یه ورق کاغذ بذارن جلوی آدم و بگن این نوشته از کیه، کاملاً قابل حدسه.
اما در ترجمه این کتاب هیج ردپایی از لحن خود نویسنده نیست به جز مقدمه‌ی کتاب که این یعنی رعایت امانت. 
نثر کتاب بسیار خوش‌خوان و روانه.
شاید از اسم کتاب اینطور به نظر برسه که کتاب یه کتاب ژاپنیه، ولی در اصل یک مجموعه داستان روسیه.
احتمالاً در معرفی کتاب نوشته باشن.
فقط یکی دوتا از داستان‌ها رئال هستند. بقیه چنان خیال‌انگیز می‌شن که بعد از خوندن داستان آدم با خودش فکر می‌کنه این واقعاً اتفاق افتاده یا همه‌ش خیالات راویه(راوی نه نویسنده)
اما این خیال‌انگیزی چنان در تار و پود داستان تنیده شده که اصلاً وقایع مصنوعی به نظر نمی‌رسن.
پایان یا فضای بعضی از داستان‌ها تلخه، ولی در نهایت آدم با حال خوش کتاب رو می‌بنده.