وآوو.
خیلی قشنگ بود، اما نه به اندازه‌ی مابقی کتاب‌هایم.
ایده‌ی هیجان‌انگیزی داشت. حاشیه‌پردازی گاهی کسل کننده می‌شد اما آزار دهنده نبود.
نوع رسیدن گلی و دریا به هم و این ایده‌ی فوق‌العاده‌ قابل ستایش و تحسین بود.
بانو مینو تیر خلاص را هم آنجایی زد که روند داستان را به گونه‌ای طراحی کرده بود، که تا تمامش نمی‌کردی زمین‌گیرت می‌کرد.
اما اگر بخواهم از ایراداتش بگویم، باید گفت که چرا دیالوگ‌ها گاهی گفتاری و گاهی نوشتاری می‌شد؟ چه می‌شد که یک‌نواخت پیش می‌رفت؟
چرا گلی و دریا انقدر دیر بهم رسیدند؟ چه‌ می‌شد زود‌تر همدیگر را می‌دیدند؟
یا اصلا چرا از حس گلی به دریا چیزی در کتاب نیامده بود؟
یا مگر چی‌ می‌شد داستان را طولانی تر می‌کردند تا تکلیف خانواده‌ی گلی هم مشخص شود؟
اما با تمام این ایراد‌ها و مشکلات، کتاب جالبی بود. از خواندش لذت بردم.