شخصیت های اصلی داستان دو دختر بودند.
داستان جالبی داشت و واقعیت های تلخ ملموسی از زندگی های اطرافمان را به تصویر کشیده بود، اما راه حل های  بهتری نسبت به آنچه ما در این موارد به ذهنمان می رسد ، ارائه داده بود.گزینه هایی که شاید هیچ وقت گزینه ی اول آدم های این روزگار نیست و همین همه چیز را خراب میکند.
به نظرم در عین حال که کشش داستانی خوبی داشت و تا تمام شدن کتاب، مخاطب را زمین گیر میکرد، در موضوع بهبود روابط والدین و نوجوانان هم حرف های عمیقی برای گفتن داشت.
به نوجوانان و والدینی که باهم درگیرند توصیه می شود.
هر چند که متاسفانه چاپ تمام است...!
          

            وآوو.
خیلی قشنگ بود، اما نه به اندازه‌ی مابقی کتاب‌هایم.
ایده‌ی هیجان‌انگیزی داشت. حاشیه‌پردازی گاهی کسل کننده می‌شد اما آزار دهنده نبود.
نوع رسیدن گلی و دریا به هم و این ایده‌ی فوق‌العاده‌ قابل ستایش و تحسین بود.
بانو مینو تیر خلاص را هم آنجایی زد که روند داستان را به گونه‌ای طراحی کرده بود، که تا تمامش نمی‌کردی زمین‌گیرت می‌کرد.
اما اگر بخواهم از ایراداتش بگویم، باید گفت که چرا دیالوگ‌ها گاهی گفتاری و گاهی نوشتاری می‌شد؟ چه می‌شد که یک‌نواخت پیش می‌رفت؟
چرا گلی و دریا انقدر دیر بهم رسیدند؟ چه‌ می‌شد زود‌تر همدیگر را می‌دیدند؟
یا اصلا چرا از حس گلی به دریا چیزی در کتاب نیامده بود؟
یا مگر چی‌ می‌شد داستان را طولانی تر می‌کردند تا تکلیف خانواده‌ی گلی هم مشخص شود؟
اما با تمام این ایراد‌ها و مشکلات، کتاب جالبی بود. از خواندش لذت بردم.
          

            برای نوجوانانی که حس می کنند پدر و مادر درکشان نمی کنند.همدلی و درک خواسته و احساسات مهارت است ،یاد گرفتنی است،آرامش میدهد،بزرگ میکند و حتی خاصیت درمان دارد.
چه خوب است  یادش بگیریم ..
نه فقط برای نوجوان بلکه پدرومادرها هم بخوانند.