یادداشت امیررضا سعیدی‌نجات

        بسم الله 

عجب حکایتی بود. بکر و بی‌نظیر و جذاب...
خانم ناهید یوسفیان، اولین زن اتمی ایران، کسی که زندگی پر فراز و نشیب، نه، بلکه ظاهراً فراز و نشیب معاصر را از زندگی ایشان ایجاد کردند.
شخصیتی در کودکی بازیگوش، در جوانی  پر انرژی و در میانسالی چون کوه استوار.
تلخی‌ها و سختی‌های زندگی این بانو آن‌چنان است که هر کلمه‌اش دهان خواننده را به صرف خواندن آن کلمه، تلخ می‌کند.
چه می‌کند این جنگ؟ چه‌ها می‌سازد و چه‌ها که نابود می‌کند...
اولین چیزی که جنگ نابود می‌کند، بی‌شک عشق و زندگی است. آنچه از عشق ساخته‌ای به لحظه‌ای مقابل چشمانت از دست می‌رود. چقدر جریان از دست دادن در زندگی این بانو دردناک بود. چه چیزها که از دست داد و روزگار با چه بهای گزافی، آنچه امروز دارد را به او سپرد.

حیف از این کتاب که تا به امروز آن‌چنان که باید دیده نشده است.
لحظه لحظه این زندگی، دیدنی و خواندنی است، هرچند پر از درد...