یادداشت سید علی مرعشی

                میرا
آن چیزی که انتظارش را داشتم نبود!
هرچند که  به ۱۹۸۴ جورج ارول و همه نام های ژوزه ساراماگو شباهت داشت اما آن پرداختی که 
 باید برای ترسیم یک جامعه کمونیستی یا حاکمیتی توتالیتر انجام شود غایب بزرگ این اثر کم حجم است.
ترسیم دنیایی که در آن جزئیات رنگ و بوی خود را در قوانین کلی، بی روح و بدون مناسبت با خصوصیات اصیل انسانی از دست می دهند، برای ما زندانی می آفرینند به وسعت یک جامعه. مصلحت سنجی هایی که در آن طومار سرنوشت افراد را در ید قدرت نامحدود خود می پیچند.