یادداشت مظفری

                بسم‌الله الرحمن الرحیم

کاش بعضی‌ها که منتهای آرزویشان سگ‌بازی، غرب، پول، شهوت و خوشگذرانی است باور می‌کردند جوانی در اوج نعمات دنیایی، از همه آن‌چیزی که حتی به خواب هم نمی‌توانیم تصور کنیم بود، و بین همه آن‌ها و اسلام، دومی را برگزید، هر چند دنبال حقش بود تا بتواند با این ثروت، به اسلام کمک کند، اما آخرش سرش را زیر آب می‌کنند، گفتند خودکشی کرده اما همه دوستان نزدیکش مطمئن بودند نخواستند ثروت افسانه‌ای امپراطوری ایتالیا به دست او بیفتد.
ادواردو، افسانه نیست، واقعیتی است که بعد ۱۸ سال تازه تجلی یافته است.
رمان، روان و خواندنی است، ولی جز دو داستان فرعی و شاخ و برگ‌های نویسنده، چیزی بیشتر از مستند ادواردو ندارد.
این ضعف تحقیقات و تنبلی نویسنده نبوده، چه اینکه راش‌ها و برداشت‌های همان مستند نیز با زیرکی عوامل به کشور رسید و گرنه همین مستند یکساعته نیز ساخته نمی‌شد.
*
و هنوز نمی‌دانم، نمی‌فهمم، درک نمی‌کنم چرا باید همیشه عشق زمینی، چاشنی رمان‌ها باشد تا فکر کنیم خواندنی شده‌است.
پ.ن: شاید جز اولین گروه‌هایی بود که به لطف آشنایی استادمان با این شهید، مستند را دیدیم.اوایل دهه ۸۰. الحمدلله رب العالمین