یادداشت علی طالب‌لو

                کتاب نوشابه‌ی زرد، دهمین سفرنامه‌ی منتشر شده از منصور ضابطیان است؛ کسی که مرا به فرم سفرنامه نویسی علاقه‌مند کرد.
این کتاب، گزارشی از سفر چند هفته‌ای ضابطیان به کاناداست که حاوی مطالب فرهنگی، اقتصادی، سیاسی، آداب و رسوم و... می‌باشد.
این کتاب دو گزارش بسیار جالب برای من داشت:
۱- در سال ۱۹۹۲ حدود ۱۲ هزار کودک مونترالی، آرزوها و درد و دل ها و پیام‌هایشان برای نسل‌های بعد را روی کاغذ نوشتند و داخل محفظه‌ای فلزی روی قله‌ای در کوه قرار دادند. قرار شد تا سال ۲۱۴۲ کسی سراغ این نامه‌ها نرود.
به نظرم جذاب است که ببینیم در صد و پنجاه سال گذشته، کودکان ما چه دغدغه‌هایی داشتند، در چه فضایی زندگی می‌کردند و با چه موانعی رو به رو بودند. این اهمیت در خاطره نویسی شخصی هم نمود پیدا می‌کند. به گمانم نوشتن خاطرات و مرور آن‌ها پس از سی سال گذر عمر، فوق العاده جذّاب باشد.
۲- خوردن غذا در رستوران ONoir تورنتو که تجربه‌ی بدیعی را در زندگی پدید می‌آورد؛ تجربه‌ی ندیدن و نداشتن چشم. شما باید در فضایی تاریک که هیچ نوری ندارد مشغول غذا خوردن شوید و برای ساعاتی، حس و حال کسانی که کور هستند را  تجربه کنید. ضابطیان می‌نویسد که این تجربه تا چندین وقت مرا درگیر کرده بود چون احساس جدیدی در آن لحظات داشتم. بیش از پیش روی دیگر حواسم از جمله چشایی تمرکز می‌کردم و نکات جدیدی را تجربه می‌نمودم.
امیدوارم بتوانیم این نوع رستوران‌ها را در ایران نیز تجربه کنیم.