یادداشت

        چند وقت است که می‌خواهم راجع به این شاهکار بنویسم اما راجع به یک شاهکار چطور می‌توان چیزی نوشت؟ باید دلایلی بیاورم که چرا این کتاب بی‌نظیر است؟ خب نمی‌توانم.
فقط می‌توانم اینها را بگویم که:
موبی‌دیک از آن‌ کتاب‌هایی نیست که تصمیم بگیری زود بخوانی‌اش تا خواندن یک اثر کلاسیک را تیک بزنی. باید با موبی‌دیک زندگی کرد. همراهی‌اش کرد و یک سفر دریایی را آغاز. سفری پر از رمز و راز و الهیات، بالا و پایین، خستگی، درد، مرگ و صد البته نکاتی درباره‌ی دریا و دریانوردی و شکار نهنگ. سفری که اسماعیل به قدری با جزئیات برایت تعریف می‌کند که فکر می‌کنی وسط ماجرا هستی؛ با عظمت.
از اهمیت کتاب و نوع روایت هرمان ملویل بگذریم. در وصف نگنجد.

برسیم به آقای صالح حسینی و نشر نیلوفر. من چاپ دوم کتاب را دارم. خداروشکر هنوز جلدش سفید است و صورتی چرک نشده! راستش ترجمه‌ی صالح حسینی دقیق است اما خوب نیست. کلماتی که برای انتقال مفاهیم انتخاب کرده بسیار دور‌ از ذهنه و در کل آن انسجام و یکدستی‌ای که کتاب باید داشته باشد را ندارد و خیلی خیلی خسته‌کننده است. ترجمه‌ی پرویز داریوش را نخوانده‌ام. تورقی کردم و دیدم حداقل کمی حال‌وهوای بهتری را منتقل می‌کند. اما‌ خب شنیده‌ام که دقیق نیست. 
بگذریم. امیدوارم آنی که باید را بتوانم روزی متقاعد کنم که ترجمه‌اش کند تا حق موبی‌دیک ادا شود.