یادداشت عباس احمدی

        خلاصه کتاب: «ریش برای مردان و پوشش سر برای زنان»، از ممنوع‌های پر تکرار در دانشگاه‌هایی است که نام برده. مردان خط ریششان از لاله گوششان پایین‌تر نرود، خالکوبی اگر دارند بپوشانند، جین نپوشند، تنگ یا گشاد نیز نپوشند. چهار مورد آخر شامل زنان نیز می‌شود.
 ‏
 ‏برای زنان، از میان جواهرآلات فقط گوشواره مجاز است. دیگر اندام بدن مانند بینی و ابرو را سوراخ نکنند. دامن و شلوار حداقل تا زانو بیاید. موها را رنگ نزنند، یا یکدست رنگ بزنند. لباس پشت‌باز نپوشند.

«دانشجویان، پابرهنه در دانشگاه راه نروند». این قانون در دو دانشگاه وضع شده بود و من انگشت به دهان که «مگر در دانشگاه پابرهنه راه می‌روند؟!»

«پوشیدن جوراب» برایشان مهم است. یک لباس‌هایی هم ممنوع است که من نمی‌دانم چیست. مثلاً «شلوار کاپری» و «بالاپوش bib».

بعضی دانشگاه‌ها انعطاف بیشتری دارند: «تابستان‌ها به دلیل گرما، آزادی بیشتری در پوشش دارید»، «جمعه آخر ماه یا  جمعه هر هفته، روز لباس غیررسمی است. برای تقویت روحیه هر لباسی خواستید بپوشید، فقط شلوارک‌ها در اندازه معقول انتخاب شود» و دو قانون منعطف دیگر: «دامن و شلوارک، سه اینچ بالای زانو مقبول است»، «روسری مجاز است».

قانونی جالب که در چند مورد دیدم: «برنامه دانشگاه که روی پارچه نوشته شده، روی آستین چپ کتتان نصب شود، طوری که همیشه جلوی چشمتان باشد».

قوانین پوشش دانشگاه‌های پزشکی، سفت و سخت‌ترند.

واکنش و مجازات‌های دانشگاه وقتی قوانین پوشش رعایت نشود: «تذکر»، «تعهد»، «ترک کلاس»، «اخراج از دانشگاه» و حتی در یکی از دانشگاه‌ها «بازداشت»!