یادداشت سیده مریم طیار هشجین

                آن‌قدر شروع جذابی داشت که همان اول خوانش، تصمیم گرفتم بقیه کارهای نویسنده را هم بخوانم و مدام توی ذهنم مرور می‌کردم: «پیترو گروسی... پیترو گروسی... اوهوم! باید ببینم دیگر چه نوشته؟»
ولی همه این‌ها خیالات خام یک عدد خوشبین ذوق‌زده بود و بس!
نیمه‌های به اصطلاح رمانک فهمیدم با داستانی مواجهم که رونوشتی کم‌مایه از واقعیاتی بیرونی است. دقیقا هم از آن‌ دست نوشته‌هایی که از خواندن‌شان فراری هستم و نویسندگان‌شان را سرزنش می‌کنم که آخر این‌همه سوژه برای نوشتن! چرا رفته‌ای سراغ این؟! چرا تخیلت را به کار نگرفتی؟! چرا و چرا و چرا؟!
نوشتن یک نویسنده درباره نویسندگان و نویسندگی، آن هم در قالب داستان و رمان و بدتر از آن واقع‌گرایانه! وای خدای من! بدترین انتخاب برای نوشتن است.

کتاب را تمام کردم تا تمامش کرده باشم، همین. اواخر خوانش، آن کنجکاوی اولیه چنان فروکش کرده بود که تقریبا ته کشیده بود و کاملا ناامید بودم از غافلگیری. و متاسفانه پیش‌بینی‌ام درست از آب درآمد.
فعلا باید هر چند دقیقه یکبار با خودم تکرار کنم: «پیترو گروسی، جناب مارتینی را نوشته، حواست باشد»؛ بلکه آن ذوق‌مرگی اول خوانش از ذهنم پاک شود و روبات‌وار هر کتابی که نام این نویسنده را بر خود داشت، خریداری نفرمایم!