یادداشت زینب محمدقلی‌زاد

        آرتورو باندینی دوست داشتنی نیست اما نمی‌شود پای درد‌دل‌هایش ننشست یعنی قلم نویسنده اجازه‌ی این کار را نمی‌دهد. جملات غالبا کوتاه، روان و ریتم مناسب مانع از این است که بعد از شروع کردن کتاب آن را نیمه رها کنید. من ولی می‌خواهم آرتورو باندینی را نه به چشم یک نوجوان در رویای نویسندگی که به چشم تمدن غرب در آستانه‌ی جوانی‌اش نگاه کنم. نوجوانی که خود را بالاتر از همه می‌بیند، درکی از آدم‌ها ندارد و شاکی‌ست که چرا کسی او را درک نمی‌کند، فحش حتی کادوپیچ شده رفتار غالب اوست. به زن توهین می‌کند اما موضوعی هم غیر از آن برای عرضه ندارد. در نهایت هم راه‌حلی جز فاصله گرفتن ندارد. ارزش خواندن دارد.