«خوشحال کردن مامان‌ها از آسون‌ترین کارهای دنیاست. کافیه مهربون باشیم.»


خب خب خب :)
اولین راوی اول‌شخص نوجوانِ پسری بود که یک خانم نوشته و به‌نظرم خیلی درست بود.
آفرین!
و‌ لذت بردم.
یک طرح رمان کامل و درست، با خرده‌داستان‌های به‌قاعده، پرداختن به یک موضوع بسیار بسیار مهمِ اجتماعی برای نوجوان‌ها (ورود ناپدری-نامادری به زندگی) آن هم بدون شعارزدگی و دوری از کلیشه. شخصیت‌پردازی‌های درخشان. واگویه‌های شیرین‌ و باورپذیر نوجوان.
کتاب دو ایراد دارد. یکی در فرم و آن هم اینکه بسیار ضربآهنگ کندی دارد و دیگری در محتوا که رابطهٔ دختر و پسر نوجوان را عادی‌سازی می‌کند. البته این رابطه هیچ جنبه و کشش عاطفی و عاشقانه ندارد. اما قبح‌زدایی ارتباط چت‌محور‌ دو نوجوان دختر و پسر، می‌تواند برای مخاطب آسیب‌زا باشد.
برای نوجوان دختر، پیشنهاد می‌کنم؛ با کمی وسواس و حواس‌جمعی پدران و مادران.