ما از یه داستان عاشقانه همیشه گریه هاشو داریم و فداکاری هاشو، مهربونی ها و غصه هاشو. کمتر شاهد این هستیم که نویسنده ای، عشق رو همون طور که هست، همون قدر واقعی و قابل لمس، به همراه تمام زشتی ها و ناملایماتش به تصویر بکشه

 دوست داشتم وصف اون همه احساسات متفاوتی رو که این کتاب به خواننده القا میکرد ^^ . اینکه "مارکز" هیچ تلاشی برای صرفا قابل قبول کردن و دوست داشتنی جلوه دادن شخصیت هاش انجام نمی داد و اونا رو همون طور که واقعا بودن، همون قدر زشت و کریه، همون قدر بدبخت و مصیبت زده و همون قدر رک و راست و انسان وار ترسیم می کرد، بدون اینکه بخواد چیزی رو در مورد اونا و تمام کارهای شایسته و ناشایسته شون موجه جلوه بده

 با تمام این اوصاف کل کتاب رو می شد تو 200 صفحه جمع و جور کرد و هیچی رو هم جا ننداخت، اگر فقط "مارکز" عزیز این همه اصرار برای تعریف کردن سرگذشت تک تک شخصیت های مربوط و نامربوط نداشت
:))