یادداشت نعیمک

        تیبو برای من یکی از بهترین داستان‌های تمام عمرم است. ترجمه ابوالحسن نجفی زیبا است و حتماً تاثیر شگرفی در این اشتیاق دارد. اما اینجا چند نکته دیگر را می‌خواهم ذکر کنم. برای من داستان به دو بخش تقسیم می‌شود. جلد اول و دوم حتماً بهترین داستان‌های تمام عمرم  است. روابط پدر و پسری و آنچه که از خانواده تیبو نویسنده می‌نویسد قابل لمس است و انگارخودت را در میان یکی از شخصیت‌ها در نهایت پیدا می‌کنی اما بخش دوم برای من جلد سوم و چهارم است. ظاهراً نویسنده حس کرده که جنگ دوم جهانی نزدیک است (یا شاید هم در زمان نوشتن شروع شده بود) و تغییر رویه می‌دهد. به شخصه قلم او در دو جلد پایانی برای من ضعیف‌تر است اما جلد سوم برایم یک حس عجیب دارد. انگار خاطره هر مملکتی را می‌خوانم که نزدیک جنگ یا انقلاب است. هر لحظه با خواندنش درک می‌کردم که چرا پدرم انقلاب کرد. چرا جنگ کردیم. روایت‌ها بسیار واقعی و دور از سانتی‌مانتال‌های میهن‌پرستی است و بیشتر برای من شبیه گزارش قبل از واقعه است. جلد چهارم هم به تبعیت از جلد سوم (جنگ جهانی اول در داستان) به بعد از جنگ می‌پردازد و در نهایت روایت فروکش می‌کند و ماجرای این خانواده به پایان می‌رسد.