یادداشت روشنا

درود و خداقوت 
سال‌ها پیش آشنایی که امروز به خارج از کشور مهاجرت کرده، نمایشگاهی از مجسمه های خودش رو برپاکرده بود و ما هم به واسطهٔ دوستی، دعوت شدیم برای دیدار از اون آثار.
دفتری رو گوشه‌ای روی میز گذاشته بودند و از بازدیدکنندگان خواسته بودند آنچه از این آثار می‌فهمند و اون رو منظور هنرمند می‌دونند، بنویسند.
هر کسی بسته به دانسته‌ها، تصورات و تجربیات خودش چیزی می نوشت. بعدها از دوستی که ما رو به اون نمایشگاه دعوت کرده بود، شنیدم که هنرمند مورد نظر گفته بود: «من فقط اون آثار رو ساختم و باید می ساختم و هیچ منظور خاص یا پیام ویژه‌ای از این کار نداشتم.
اما مطالب فوق‌العاده جالبی از تفکرات و تصورات افراد مختلف بازدیدکننده در دفتر خواندم که بسیار تجربهٔ جالبی بود.»
اون روزها همه وقتی شنیدند، طرف این حرف‌ها را زده، می‌گفتند حالش خوب نیست! و البته مدتی بعد کارهایی کرد که بماند؛ اما در این مورد به نظرم با بحث فرم و تکنیک که در گروه تلگرامی بحث شد، نزدیک باشد. البته نمی‌دانم او این مطالب را می‌دانست یا همین‌طور بیان کرده بود. مانا باشید. 🌺🙏 

خودم از جمله این هامارتیایی‌ها بودم و ببینید با من چه کردید آقای خطیب 🙂‍↔️😁
ولی واقعاً ممنونم که با این موضوع ما رو آشنا کردید 😁🙂‍↕️
واقعاً خودمم که جمله رو خوندم، خیلی خوشم اومد. 

هنرمند واقعی همینه جناب بیگی... ممنون که با ما این خاطره زیبا رو به اشتراک گذاشتید 🌺❤
@mosaafer