یادداشت

        فرناندو پسوآ نویسنده‌ی پرتغالی، "منِ" خود را تا جایی بسط و گسترش میداد که به تعداد کثیری "منِ" زیردست با شناسنامه‌ی مستقل‌ و آثار آفریده‌ی خود منتهی می‌شد.این کتاب حاصل کوششِ ۲۰ ساله‌ی او است که ۴۷ سال پس از درگذشتِ وی منتشر شد. نوشته‌های ابتدایی کتاب  بر مبنای نگرش شاعرانه‌ی آن روزهای پسوا که " هنر مدرن، هنر رؤیاست" با نماد‌گرایی پیوند خورده است و بر تقدم رؤيا بر واقعیت تکیه دارد. موضوعِ [رنجِ درک] در اثر او بازتاب می‌یابد. این اندوهِ هستی است که نه امیدوار است و نه انتظاری دارد، در تمام موارد با فضای رویداد های جهان بیرون همچون درخشش خورشید و وزش باد، خود را از درون سازگار می‌نماید و با طنز لطیفِ نویسنده اعتدال می‌یابد. بدین ترتیب کتاب دلواپسی سند وجودی انسانی است که از خود و پیرامونش رنج می‌برد، و از درکِ انحطاط آغازین خود هرگز رها نشده است.

[با نگاهی به مقدمه‌ی مترجم]
.
.
.
بخش 82 از متن کتاب:
تناقض بزرگی میان گذر زندگی جهان بیرون، و آنچه من احساس و فکر میکنم قرار دارد، بی آنکه بتوانم احساس و فکر کنم_ جنازه‌ی تا ابد دفن نشده‌ی ادراک من‌، به فکرم می‌رسد انگار در این میهن پدری بی‌اندام که جهانش می‌نامند، تحت سرکوب سیاسی زندگی می‌کردم، گرچه مرا شخصاً آزرده نمی‌کند، اما کماکان اصول پنهانی روح مرا می‌فشرد. سپس آهسته و آرام  انتظار منتفی شده به سوی تبعیدی ناممکن در من فرو می‌ریزد.