یادداشت نعیمک

        به عنوان کسی که داستان‌های پلیسی دوست دارد برایم خیلی جالب بود که صد صفحۀ اول یک داستان تالیفی را خیلی راحت خواندم. داستان حدوداً شش صد صفحه است و با خودم فکر می‌کردم در ادامه چه کارهایی خواهد کرد. خیلی در روند مچ گرفتن هم نبودم که گاف‌های کتاب برایم دربیاید. پس از خواندنش لذت بردم. البته گره‌گشایی آخر و چند صفحۀ پایانی اذیتم کرد چون دوست داشتم یک داستان خوب یک پایان خوب هم داشته باشد اما انگار نویسنده یک‌هو زده بود تو دل عقدۀ کودکی و داستان‌های ملودرام تلویزیونی. دقیقاً جایی که قاتل زیادی حرف می‌زند. انگار نویسنده نتوانسته سرنخ‌ها را به هم وصل کند و حالا از زبان شخصیت با ما حرف می‌زند. با این حال به عنوان یک داستان ایرانی ارزش خواندن دارد. مخصوصاً برای کسانی که تهران زندگی می‌کنند یا با فضای عباس‌آباد آشنایی دارند خواندن رمانی که بیخ گوشمان می‌گذرد خیلی باحال است. البته این را اضافه کنم که نویسنده نتوانسته از این فرصت استفاده کند و شهر خیلی هم در داستان پررنگ نیست.