ایام حج ابراهیمی است که بِ بسم الله را می گویم و کتاب مجازی را باز می کنم.
اوایل کتاب گیرا و خواندنی است.آنقدر که کتاب به دستت می چسبد.
نویسنده از نسبت خودش با خدا و حج گفته است.تمام خاطراتش را کاویده و نور انداخته پشت و پسله های گذشته اش.
منصفانه است که از قلم روایی اش تعریف کنم.از دیدگاه کودکی پر جنب و جوش و بعد هم جوانی  پر از امید و زندگی.
بالاخره وارد فضای سفرنامه می شویم. نویسنده بار اولی است که حاجی می شود.طبیعی است نوعی هیجان زدگی عاطفی از دیدن شهر ها و اماکنی دارد که اسلام و اهل بیت از آنجا متولد شده اند.
بار شاعرانگی کتاب بالاست.به قولی احساسات بچه هیئتی بودن نویسنده از کتاب بیرون زده.
داستان از همینجا شروع می شود که عده ای به خاطر نوع روایت،این اثر را سفرنامه نمی دانند.
زمین و زمان را به هم می دوزند که این کتاب دلنوشته‌ای است از حال و هوای  راوی.
با نظر این جمع موافق نیستم.در انواع سفرنامه جستجو می کنم.داریم سفرنامه هایی که نویسنده انتخاب می کند به جای روایت تام و تمام از شهر و جغرافیا و فرهنگ وچه و چه،به بیان درونیات و برداشت های خود می پردازد.
در اصل مخالفت های این دسته از مخاطبین بیشتر این را به ذهن متبادر می کند که سلیقه‌ی سفر نامه ای ایشان و انتظار از کتاب مطابق میل شان نبوده است.
البته جز مورد بالا که نقص نیست، ایرادات دیگری بر کتاب وارد است از جمله تکرار عبارات و اصطلاحات و یا شاعرانگی غلیظ در برخی موارد که  مخاطب سر خط اصلی را گم می کند و خسته می شود.در چند مورد هم نویسنده تکه های سیاسی وارد متن کرده که اثر را دارای تاریخ انقضا کرده و در کل به متن اصلی نچسب است.
در پایان ، کتاب تا بازگشت به تهران و سفر زیارتی به مشهد و آمادگی جهت عزای حسینی نویسنده را شرح می دهد.
در مجموع ارزش یک بار خواندن  و دل سپردن به قلم شاعرانه‌ی حامد عسگری را دارد.

مخاطب کتاب بزرگسال می باشد.

#حج
#عربستان
#مدینه
#مکه
#سفرنامه