یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

                در نقدی درباره کتاب خواندم که این رمان از کنار تاریخ گذر کرده. و دقیقا همین است. نویسنده با قصه‌ای که ساخته بود، از کنار واقعه گوهرشاد گذر کرده. و از حق نگذریم جوری گذر کرده که نه زیادی از دیدنش خسته شویم و نه خیلی سریع که نفهمیده باشیم چه شد.
با این حال، قصه‌ی 174 صفحه‌ای را می‌شد در 123 - 130 صفحه هم جمع کرد. زیاده‌گویی نداشت ها، ولی اگر بابایی کمی بی‌رحم‌تر بود، می‌شد کمترش کرد. در کل دوستش داشتم. هم تمِ اصلیِ عرفانی‌اش و هم گذر از کنارِ تاریخش. یک‌روزه خواندمش.