یادداشت فاطمه سلیمانی ازندریانی

        « من از گورانی ها می ترسم» مانند اغلب داستان های سلیمانی، فضایی بومی و اقلیمی دارد که همین مسئله برگ برنده اغلب آثار اوست. داستان های بومی و اقلیمی برای مخاطبی که تجربه زیستی مشابهی داشته قابل لمس تر و باورپذیرتر است. و چون تعداد آثار بومی و اقلیمی بسیار کمتر از نیاز مخاطب تولید می شوند این ژانر به دلیل کمتر دیده شدن جذابیت ویژه ای دارد. به همین دلیل است که آثار نویسندگانی مانند بلقیس سلیمانی و محمدرضا بایرامی از اقبال ویژه ای برخوردارند. « من از گورانی ها می ترسم» داستان کشمکش انسان با جامعه یا محیط است. فرنگیس شخصیت اصلی داستان و راوی داستان تمام کودکی و نوجوانی خود را در گوران سپری کرده و بعد از ازدواج همراه همسرش گوران را ترک کرده و ساکن تهران شده. و حالا در پی بیماری پدر و مادر راهی گوران شده تا مانند خواهر و برادرهایش که هر کدام در گوشه ای از دنیا زندگی می کنند، به مدت دوماه از پدر و مادرش پرستاری کند و طی این مدت ماجراهای زیادی را از سر می گذراند. 
کتاب با یک فصل پر هیاهو و شلوغ آغاز می شود. صفحات اول کتاب پر از شخصیت هایی هست که مخاطب متوجه ارتباط آنها با هم نمی شود. شاید مخاطب عام تر کمی در این خوانش دچار مشکل شود و نیاز به دوباره خوانی فصل پیدا کند. اما اگر کمی حوصله به خرج دهد در فصل های آتی، شخصیت ها شناسنامه دار خواهند شد و دلیل حضورشان مشخص می شود. شاید بهتر بود نویسنده مراعات خواننده را می کرد و درباره شخصیت ها توضیح مختصری می داد. 
معرفی کردن دیر هنگام شخصیت ها و ایجاد تعلیق به خودی خود بد نیست، اما وقتی همزمان چند شخصیت وارد داستان می شوند که هر کدام یکی از شخصیت های اصلی رمان هستند، این نیاز را به وجود می آورد که خواننده همان ابتدا با آدم های داستان ارتباط برقرار کند و نقش او را در داستان بداند. 
اما همین تعلیق های پی در پی و آدم های پر قصه است که مخاطب را تا انتهای داستان می کشاند، به طوری که در پایان احساس فریب خوردن نمی کند. 
همانطور که در ابتدا اشاره شد، نقطه قوت ماجرا، بومی و اقلیمی بودن داستان است و سلیمانی به خوبی از پس معرفی فضا و آدم ها و روابط میان آنها برآمده. نویسنده به توصیف و فضاسازی، زمان وقوع داستان بسنده نکرده و خواننده را همراه با خاطرات خود به سالهای دورتری می برد. به سالهای نوجوانی و سالهای تحصیل. سالهای اوایل انقلاب و زمان جنگ.