کتاب خوشخوان و تقریبا جامعیست از یک مولف ایرانی، و این جای آفرین دارد. اما لحن متن و نوع رفرنس دادنها و بعضا تکرارهای زیاد در بخشهای مختلف، آن را شبیه به رسالهها و تزهای دانشگاهی کرده است. به علاوهی اینکه اصلا با ادعای "رمان به منزلهی فلسفه" مطابقت ندارد
