یادداشت صالحه یارمحمدی

                چی بگم...
دومین تلاشم برای ورود به مطالعه ادبیات روس بود، و چه تلاشی!
آقای داستایوسکی، یک تنه تا پترزبورگ مخاطب رو میکشونه و میخکوب میکنه.

انگار که لابلای خطوط این نوشته‌ها، درد به عنوان واج جایگذاری شده و از عمیقترین رنجهایی که میشه حس کرد حرف زده.
دقیقا نمیتونم توصیف کنم که دوستش داشتم یا دوستش نداشتم. اثر ادبی خیلی خوب و عمیقی بود اما خیلی هم تلخ و سرد، این چیزیه که دوست داشتنش رو در ابهام میبره. 
شاید این هنر نویسنده و کتابه که انقدر مزه‌ها و احساسات رو آمیخته بهم برای مخاطب می‌چینه 
به هر حال تجربه‌ی خوندنش مفید بود