یادداشت نفیسه سادات موسوی

                یکی از علایق آگاتا کریستی در داستانهایش قراردادن چندین شخصیت در یک محیط جدید مثل هتل و مسافرخانه و جزیره و اقامتگاه و تور و امثال اینهاست. به این ترتیب میتواند شخصیت های بی ربط را کنار هم قرار دهد و به طور موازی با معمای اصلی داستان معمای اینکه هرکدام که هستند و چه پیشینه ای داشتند و چطور به ماجرای کتاب ربط دارند. لذت خواننده ها هم به این ترتیب چندبرابر میشود. 
این کتاب هم همین روند درباره اش وجود دارد و این خرده معماها پیچیدگی مضاعفی به ذهن خواننده میدهد و مطبوع است. اما به شکل ناامید کننده ای سرنخ هایی که از مظنون اصلی در میانه های داستان به جا گذاشته واضح و فهمیدنی هستند. هرچند بدون اطلاعات تکمیلی نمیتوانیم حدس نهایی بزنیم اما کاملا برایمان پررنگ میشود که مشکلی درباره این مظنون وجود دارد. 
در کل مثل بیشتر کتابهای این نویسنده ده پانزده صفحه انتهایی پرهیجان و نفسگیر دنبال میشود و حسابی ذهن را به چالش میکشد اما چون دست او را از اواسط کتاب خوانده ایم فقط هیجان زده میشویم اما غافلگیر نه!