یادداشت مرضیه حسینی

        خیلی اتفاقی تو کتابخونه دانشگاه صدام زد و رفتم سراغش. فکر نمی‌کردم انقدر زیاد دوستش داشته باشم. به‌جز روایت‌های تاریخی‌ش که به نظرم یه جاهایی زیاد و اضافی بود و شخصیت پردازی ضعیف بعضی نقش‌های فرعی، بقیه‌ی کتاب شامل خط داستانی و لحن کتاب و صد البته ترجمه‌ی بی‌نظیرش منو شیفته کرد. آخر کتاب احساس می‌کردم به‌اندازه‌ی فوسکا زندگی کردم و خسته‌ام.