یادداشت علیرضا کوچک‌پور

        و حامد جانِ عسکری...
حانیه همانطور که فکر می‌کردم خاص بود. در موضوع و زاویه و داستان خاص بود.
دلنشین بود و دلم نمی‌آمد از خطوط و صفحاتش بگذرم. دوست داشتم بارها و بارها و بارها، کلمه به کلمه‌اش را بخوانم تا به جانم بنشیند. چنین خواهم کرد.
حانیه را باید بخوانید. در خلوت و آرامش بخوانید تا شیرینی‌اش کام‌تان را پر کند و شعله‌هایش قلب‌تان را بسوزاند.

البته عجیب بود و انتظار نمی‌رفت کتابی که به چاپ سوم رسیده هنوز اشتباهات تایپی داشته باشه. و در چند بخش کوتاه از کتاب شاهد گم شدن خط داستان و جملات بی معنی و بی ربط هستیم، اما بسیار کم اند به سان خالی سیاه و کوچک.