تقریبا اولین نمایشنامه‌‌ای بود که خوندم. در حقیقت نمی‌دونستم نمایشنامه‌ست، وگرنه اصلا نمی‌خریدم. فقط به خاطر اسم کامو خریدم. دی: (وی از نمایشنامه‌ها می‌ترسد)
کتابی نبود که کشش داشته باشه، کتابی نبود که ته داستان برای خواننده مهم باشه. قبول دارم چندتا از جمله‌هاش دلنشین و فلسفی بود. ولی به نظرم چیزی که این کتاب رو جذاب کرده، مفهموم کلی نمایشنامه‌ست. چیزی که من با همین یه ذره سوادم فهمیدم، اینه که آزادی هم نوعی از پوچی‌ه. حرف کامو اینه. و خب از اون دست کتاب‌هاست که دوست دارم اطرافیانم بخونن تا در موردش صحبت کنیم.
بازم از کامو باید بخونم، بیشتر و بیشتر. همه‌ی حرف‌هاش رو توی این نمایشنامه نزده بود.