یادداشت سیده مریم طیار هشجین

                این کتاب را چندماه پیش از فیدیبو خریده بودم و بالاخره دل به دریا زدم و وسط مشغله‌های کتابی و غیرکتابی دوتا سه‌تا داستان‌هایش را خواندم و تمام شد.
بعضی داستان‌ها شگفت‌زده‌ام کرد از جهت سوژه، بعضی زاویه‌دید، بعضی پرداخت، بعضی شروع، بعضی پایان‌بندی و شاید بعضی‌های دیگر که حالا در ذهن ندارم.
تعدادی در همین حدی که نوشته شده‌اند راضی‌کننده بودند و تعدادی نه!
نه، چون می‌شد بهتر نوشت‌شان تا داستان‌تر شوند. در وضعیت فعلی بیشتر به یک طرح و فکر اولیه می‌مانند تا داستانی کامل و تمام.
ولی بعضی‌ها تمام تمام‌اند.

چندتایی‌شان از هر دو دسته، چشمم را گرفت ولی یکی بیشتر از همه: پیراهن پاره‌پاره عبدالله.

پ.ن۱: ارتباط من با آقای اسطیری، ارتباط شاگرد و استاد بوده و هست. 
پ.ن۲: و چقدر با هر داستان سعی می‌کردم شناختم از شخصیت و تجربه زیسته استاد را در ذهنم بازنگری و کامل کنم🤭 چه تعجب‌ها که کردم!😉 و چه تجربه‌های نازیسته که به تجربیاتم از زندگی اضافه شد!😎
در مجموع از خواندنش راضی هستم و می‌خواهم خیز بردارم برای خواندن رمان‌هایشان.